ดูจบแล้วรู้สึกหดหู่ใจมาก ไม่ใช่เพราะหนังไม่ดีอะไร แต่อิจฉาสุมิดะ แม้ว่าสุมิดะจะถูกพ่อแม่เกลียดชัง แต่ก็มีคนนึง(ที่แอบชอบสุมิดะ เพื่อนร่วมห้องชื่อชาซาว่า)ได้รับสัญญาณSOSจากสุมิดะ ไม่เพียงแค่นั้นเธอผู้นี้รู้จักตัวตนสุมิดะเป็นอย่างดี และก็รักสุมิดะอย่างที่ตัวตนสุมิดะเป็นจริงๆ น่าอิจฉามั้ยหล่ะ คืออารมณ์แบบว่า เฮ้ สุมิดะ เธอไม่ต้องเปลี่ยนแปลง หรือปรับตัวอะไรเลย ชั้นชอบที่เธอเป็นเธอแบบนั้นจริงๆ ..
ในชีวิตคนเรา จะได้เจอคนอย่างชาซาว่าสักครั้งมั้ย หากสมมติโชคดีที่ได้เจอจริงๆ ก็คงโชคร้ายด้านอื่น เพราะเอาโชคดีมาใช้ตรงนี้หมดแล้ว ฮ่าๆ (ขำทั้งน้ำตา เพราะหัวเราะไม่ออกจริงๆ) แต่มันก็คุ้มใช่มั้ยหล่ะ ที่เราจะได้เจอ"เธอ" และให้"เธอ"รักเราในแบบที่เราเป็น แม้ว่าเราจะรำคาญ"เธอ"มาตลอด สุดท้ายเราก็อดรัก"เธอ"ไม่ได้อยู่ดี
No comments:
Post a Comment